رمضان آمد و آهسته صدا كرد مرا

رمضان آمد و آهسته صدا كرد مرا

مُستَعِّدِ سفر شهر خدا كرد مرا

از گلستان كرم طُرفِه نسيمي بِوَزيد

كه سرا پاي پر از عطر و صفا كرد مرا

نازم آن دوست كه با لطف سليماني خويش

پله از سلسله ديو دعا كرد مرا

فيض روح‌ القُدُسَم كرد رها از ظلمات

هم رهي تا به لب آب بقا كرد مرا

من نبودم به جز از جاهل گم كرده رهي

لايق مكتب فَخرُ النُّجبا كرد مرا

در شگفتم ز كرامات و خطاپوشي او

من خطا كردم و او مهر و وفا كرد مرا

دست از دامن اين پيك مبارك نكشم

كه به مهماني آن دوست ندا كرد مرا

زين دعاهاست كه با اين همه بي‌برگي و ضعف

در گلستان ادب نغمه سرا كرد مرا

هر سر مويم اگر شكر كند تا به ابد

كم بود زين همه فيضي كه عطا كرد مرا