ترنم یک عشق ابدی

صبح شده بود، ولي من هنوز توي رختخواب بودم. احساس تنبلي مي كردم و دلم نمي خواست به مدرسه بروم. بابام كيفم را آورد و گفت: پاشو! مدرسه ات دير مي شود. كيفت را بگير و زود راه بيفت! صبح شده بود، ولي من هنوز توي رختخواب بودم. احساس تنبلي مي كردم و دلم نمي خواست به مدرسه بروم. بابام كيفم را آورد و گفت: پاشو! مدرسه ات دير مي شود. كيفت را بگير و زود راه بيفت! خودم را به مريضي زدم و گفتم: سرم خيلي درد مي كند. نمي توانم به مدرسه بروم. بابام دلش برايم سوخت. يك دستمال به سرم بست. به من يك فنجان شير داغ داد و گفت: حالا كه مريض هستي، نبايد از رختخواب بيرون بيايي. بعد، پايه هاي تختخوابم را با طناب به قلاب سقف اتاق...

وقتي كه از مدرسه به خانه آمدم، ديدم كه از پنجره اتاقمان دود زيادي بيرون مي آيد. فكر كردم كه خانه مان آتش گرفته است. دويدم و رفتم و يك سطل آب آوردم. آب را از پنجره توي اتاق ريختم. دود تمام شد. ولي بابام، كه آب از سر و رويش مي چكيد، سرش را از پنجره بيرون آورد و گفت: پسر جان، اين چه كاري بود كه كردي، چرا پيپم را خاموش كردي؟ ...

بابام داشت باغچه خانه مان را بيل مي زد. من هم داشتم توي حياط خانه مان با اسباب بازيهايم بازي مي كردم. نمي دانم چطور شد كه انگشتم را بريدم. خون از انگشتم    مي چكيد. دويدم و رفتم پيش بابام تا زخم انگشتم راببندد. تا بابام چشمم به خوني افتاد كه از انگشت من مي چكيد، خيلي ناراحت شد. غش كرد و افتاد روي صندلي. من هرچه به بابام مي گفتم كه زخم انگشتم را ببندد، بابام جواب نمي داد. فهيمدم كه غش كرده است. دلم خيلي سوخت. رفتم و لولة آب را آوردم و به صورت بابام آب پاشيدم تا حالش خوب شود. بابام چشمهايش را باز كرد و از روي صندلي بلند شد. سردرعقب من گذاشت. من هم پا به فرار. من دويدم و بابام دويد. از زخم انگشت من خون م...

داشتم توي اتاق مشق مي نوشتم. كارم كه تمام شد، كيف و دفترم را جمع كردم. ولي يادم رفت كه دوات را هم بردارم. دوات برگشت و مركب آن روي فرش ريخت. بابام آمد تا مرا، براي كار بدي كه كرده بودم، تنبيه كند. فرار كردم. من دويدم و بابام دويد. عاقبت، بابام مرا گرفت. ولي تا خواست كتكم بزند، ديد پشت شلوارم پاره است. گفت: همين جا باش تا بروم نخ و سوزن بياورم و شلوارت را بدوزم. من همان جا ايستادم. بابام رفت و سوزن و نخ آورد. اول شلوارم را دوخت. بعد هم با دقت زيادي نخ را با قيچي بريد. آن وقت، كارش كه تمام شد، مرا براي كار بدي كه كرده بودم تنبيه كرد. بابام هميشه مي گويد: هر كاري به جاي خودش! ...

زمستان بود و زمين يخ بازي شهرمان پر از يخ. آن روز بابام  من  و يكي از دوستانم را برد تا يخ بازي كنيم. براي هر يك از ما و خودش يك جفت كفش مخصوص يخ بازي كرايه كرد. كفشهايم را پوشيدم و مشغول يخ بازي شديم. روي يخها سر مي خورديم و لذت مي برديم. زمستان بود و زمين يخ بازي شهرمان پر از يخ. آن روز بابام من  و يكي از دوستانم را برد تا يخ بازي كنيم. براي هر يك از ما و خودش يك جفت كفش مخصوص يخ بازي كرايه كرد. كفشهايم را پوشيدم و مشغول يخ بازي شديم. روي يخها سر مي خورديم و لذت مي برديم. در آن زمين يك مرد هم داشت يخ بازي مي كرد. نمي دانم چطور شد كه ناگهان من و دوستم، همان طور كه مشغول يخ بازي بوديم، به آن مرد خورديم. مرد ...

نيمه زمستان بود. بابام داشت توي حياط خانه مان يك درخت مي كاشت. من هم، در طرف ديگر حياط، داشتم بازي مي كردم. همسايه مان هم، كه مرد چاق و گنده و خيلي بداخلاقي بود، داشت توي حياط خانه شان قدم مي زد. نيمه زمستان بود. بابام داشت توي حياط خانه مان يك درخت مي كاشت. من هم، در طرف ديگر حياط، داشتم بازي مي كردم. همسايه مان هم، كه مرد چاق و گنده و خيلي بداخلاقي بود، داشت توي حياط خانه شان قدم مي زد. بابام درخت را كاشت. كارش را تمام كرد و داشت توي خانه مي رفت. در همان وقت، همسايه بداخلاقمان از سر و صدا و بازي كردن من خيلي ناراحت شد. اول مرا دعوا كرد. بعد هم آمد تا مرا بزند. من فرار كردم. او سردر عقب من گذاشت. بابام صداي مرا شنيد...

من و بابام توي حياط خانه مان بوديم. بابام داشت با شن كش زمين را هموار مي كرد. من هم طنابي را كه از پنجره اتاقمان آويزان بود گرفته بود. داشتم به زحمت آن را    مي كشيدم. هر چه زور مي زدم، طناب كشيده نمي شد. من و بابام توي حياط خانه مان بوديم. بابام داشت با شن كش زمين را هموار مي كرد. من هم طنابي را كه از پنجره اتاقمان آويزان بود گرفته بود. داشتم به زحمت آن را    مي كشيدم. هر چه زور مي زدم، طناب كشيده نمي شد. بابام داشت زيرچشمي نگاهم مي كرد. چون ديد كاري از پيش نمي برم، آمد و گفت: تو زورت نمي رسد. بگذار كمك كنم! من را برايت مي كشم. بابام به زحمت طناب را كشيد و كشيد. آن قدر كشيد تا عاقبت پيا...

تابستان بود. مدرسه ها تعطيل شدند. بابام قول داده بود كه تا مدرسه تعطيل شد، با هم به ده برويم. قرار گذاشتيم كه روز بعد از تعطيل، صبح خيلي زود، حركت كنيم. تابستان بود. مدرسه ها تعطيل شدند. بابام قول داده بود كه تا مدرسه تعطيل شد، با هم به ده برويم. قرار گذاشتيم كه روز بعد از تعطيل، صبح خيلي زود، حركت كنيم. صبح شده بود، ولي من هنوز خواب بودم. بابام دلش نيامده بود كه مرا بيدار كند. همسايه مان را صدا زده بود. دو نفري كمك كرده بودند و مرا، همان طور كه خوابيده بودم، با تختخواب برداشته بودند و توي اتومبيل گذاشته بودند. من خواب بودم و اتومبيل از خيابانهاي شهر مي گذشت. بابام دلش نمي آمد كه من بيدار شوم. از هر جا كيه مي گذشت، به مردم اش...

من و بابام داشتيم در بيرون شهر گردش مي كرديم. يك عينك پيدا كردم. نمي توانستيم صاحب آن را پيدا كنيم. عينك را به بابام دادم. وقتي كه به خانه برگشتيم. بابام عينك را به چشمش زد و به من گفت كه روزنامه را جلو چشمش نگه دارم. گاهي من روزنامه را عقب و جلو مي بردم، گاهي هم بابام عينك را عقب و جلو مي برد تا بتواند آن را بخواند. بابام گفت: با اين عينك بهتر مي توانم بخوانم، ولي حيف كه آن را بايد خيلي از چشمم دور نگه دارم! فكري كردم و دويدم و رفتم از فروشگاه اسباب بازي يك دماغ مصنوعي خريدم. بابام، از آن روز، هر وقت كه مي خواست روزنامه بخواند، دماغ مصنوعي را روي بيني خودش مي گذاشت. دسته هاي عينك را هم با نخ به پشت سرش مي بست و روزنامه م...